PRZYWIĄZANIE

CZYM JEST PRZYWIĄZANIE?

Przywiązanie jest specyficznym rodzajem relacji społecznej. Relacji, która oparta jest na emocjonalnej więzi, która już na początku życia kształtuje się pomiędzy dzieckiem a figurą przywiązania (zwykle matką) i która towarzyszy mu również w dorosłym życiu.

Jak już wspomniałam te przywiązanie tworzy się już na początku życia dziecka. Ta więź uczuciowa jest następnie niejako przenoszona na inne osoby, na inne więzi uczuciowe. To jaką więź człowiek wykształci w dzieciństwie formułuje więzi dorosłego już człowieka z innymi ludźmi.

 Wczesnodziecięce doświadczenia wyniesione z relacji z opiekunem przekładają się na późniejsze funkcjonowanie jednostki i jej wchodzenie w relacje z innymi osobami. Samo przywiązanie odgrywa kluczową rolę w wyjaśnieniu kwestii, dlaczego ludzie potrzebują drugiej osoby do życia. W dzieciństwie obecność rodzica jest niezbędna do zapewnienia osobie poczucia bezpieczeństwa, a także budowania więzi. W późniejszym czasie od stylu przywiązania zależeć będą związki z innymi ludźmi.

Jakie mamy style przywiązania?

Ainsworth wyróżniła trzy style przywiązania: bezpieczne, unikający i ambiwalentny.

Styl przywiązania jest to utrwalony wzorzec poznawczo-emocjonalno–behawioralny, który obejmuje przekonania, oczekiwania i działania jednostki mające na celu sprowokowanie innych osób do gratyfikacji jej potrzeby poczucia bezpieczeństwa ( Mandal, Zalewska, 2012). W skrócie jest to sposób, w jaki wchodzimy w relacje z drugą osobą, jak wyglądają nasze związki.

Bezpieczny styl przywiązania 

tworzy się wtedy, gdy dziecko czuje się kochane i chronione. Wytworzeniu się u dziecka tego stylu przywiązania sprzyja częsty i długotrwały kontakt z obiektem przywiązania, responsywność obiektu przywiązania na nie sygnały dziecka oraz umiejętność reagowania na sygnały w adekwatny sposób. Dziecko przywiązane bezpiecznie poszukuje kontaktu z obiektem przywiązania ( Melka-Roszczyk, 2021). Jednocześnie eksploruje otoczenie, a w trudnej chwili szuka schronienia u rodzica. Osoba z bezpiecznym stylem przywiązania nie problemu z wchodzeniem w nowy związek, w relacji z inną osobą czuje się w porządku.

Unikający styl przywiązania

O tym stylu mówimy wtedy, kiedy dziecko reaguje silnym cierpieniem na separację z matką lub opiekunem. Ten rodzaj przywiązania jest wynikiem słabej dostępności matki lub opiekuna podstawowego, może tak się zdarzyć również w wyniku niedostępności emocjonalnej, np. w przypadku depresji poporodowej matki. Dzieci przyzwyczajają się, że ich opiekun nie zawsze będzie z nimi, kiedy będą tego potrzebować. Osoby o tym stylu przywiązania unikają bliskości, co wiąże się z mniejszym zaangażowaniem w relacje oraz dążeniem do uniezależnienia się od romantycznego partnera.

Ambiwalentny styl przywiązania

rozwija się wtedy, gdy główny opiekun nie spełnia potrzeb dziecka w spójny sposób. Dziecko nie ma całkowitej dostępności do obiektu zaufania. Obiekt przywiązania jest niestabilny – pojawia się i znika, brak też jakiegokolwiek schematu pozwalającego przewidzieć, kiedy będzie dostępny, a kiedy nie ( Melka-Roszczyk, 2021). To bardzo często rodzic, który sam ma pozabezpieczny styl przywiązania i nie czuje się komfortowo w sytuacji relacji z dzieckiem. W dorosłym życiu osoby o ambiwalentnym stylu przywiązania boją się, że partner je zostawi. Mają obawy, że nie są wystarczająco atrakcyjne, boją się okazywać swoich uczuć z obawy, że druga strona ich nie odwzajemni. Dodatkowo mają tendencję do zbyt dużego przywiązania się w związku, często pojawia się poczucie, że jeśli ten związek się rozpadnie, to nikogo już nie znajdą.

Trudno Ci zbudować satysfakcjonujący związek? Umów wstępną, darmową konsultację z psychologiem, który pomoże Ci rozeznać się w trudnościach i pomoże dobrać odpowiednią metodę pracy: UMÓW KONSULTACJĘ Z PSYCHOLOGIEM - 666 835 253